اولين پژواک نوآوری و دومين پژواک نووارگی الگوی تهران

 استقرار نهادهای اجتماعی نوین، در دهه اول قرن چهاردهم خورشیدی، زمینه ساز استقرار و تثبیت نیروهایی است كه معتقد به سلطه نو آوری (مدرنیسم) هستند. این نیروها گسست از سنت های پیشین و نوپردازی (مدرنیزاسیون) از بالا در همه ابعاد را در دستور كار خود قرار می دهند. هنر، معماری و شهرسازی از مهم ترین عرصه های كاربرد تفكر نوآورانه است. رسوخ ارزش ها، تكنیك ها، الگوها و قالب های نوآورانه در هنر و معماری مشخصه تحولات نوپردازانه این دوران است. افزایش توان اقتصادی در حوزه شهر، امكان مداخله در شهر و اجرای طرح های عمرانی و شهری را با الگوهای نوآورانه فراهم می سازد. در این مقاله، ضمن مروری اجمالی بر تحولات اقتصادی اجتماعی و فرهنگی دهه 1310 ه.ش.، تحولات كلی عرصه هنر در چارچوب نووارگی و دگرگونی های روی داده در این زمینه در عرصه معماری و شهرسازی بررسی و تحلیل خواهد شد. در این چارچوب، الگوهای پدید آمده در حوزه معماری و نمایندگان فكری و عملی آن، و الگوهای پدید آمده در حوزه شهرسازی و نحوه بروز و ظهور آن بررسی و تحلیل می شود.