آپارتمان مسکونی صفری

متأسفانه امروزه تمرکز معماران به محله های ثروتمند شهر می باشد که کمبود پروژه های نوآورانه و خلاقانه در مناطق فقیرنشین را بیش از پیش نمایان می کند. وضعیت محیط زیست رو به افول بوده و بی توجهی به معماری خلاقانه بر ساختار و جاذبه های بصری تأثیر گذاشته اند. برای پایان دادن به این وضع اولین اقدامات جزئی، خلق  تصویری مناسب برای این ساختمان با توجه به رکود اقتصادی بوده است.

ایده طراحی مجموعه صفری ایجاد یک فضای ارتباطی و وابسته در تمام طبقات بود. این المان ارتباطی در بافت آجرها نما نهفته، جایی که پوسته دو بعدی را به جرم سه بعدی تبدیل می کند. با چرخش و خم کردم دیوار نسبت به محور اصلی ساختمان، بخشی از فضای خصوصی داخل ساختمان به تراس اختصاص داده شده و نمای ساختمان به عنوان یک رابط بین فضای شهری و داخل ساختمان عمل می کند. در نتیجه فضای نشیمن و ناهارخوری با هم ادغام شده اند. بنابراین بیشتر فضاهای داخل و خارج با هم ادغام شده اند که به خلق نماهای گوناگون با زوایای متنوع بیرونی کمک کرده است.

دیوارهای خصوصی (اتاق های خصوصی) هم به واسطه تراس و یک عقب نشینی ساده به یک فضای خصوصی دست پیدا کرده اند. تشکیل نمای سه بعدی به ایجاد یک سری سلسله مراتب کمک کرد. نمای سه بعدی باعث شد تا محوطه خصوصی و عمومی از بیرونی از طریق نما قابل تشخیص باشد. با توجه به محدودیت های شهرداری در قبال اشرافیت نما نسبت به محله و همسایگی، ما می بایست ارتفاع نمای هر طبقه را 1.7 متر در نظر می گرفیتم. ایده ما برای ایجاد حداکثر دیدی بصری نما، طراحی یک پوسته متخلخل از آجر بود که از داخل به هم پیوسته بود. طراحی و ساخت شبکه های آجری علاوه بر ایجاد یک نمای مستقیم، اجازه نمی دهد که رهگذران از هر طرف نتوانند داخل تراس یا منزل را مشاهده کنند .لایه زیرین شبکه بندی نما به فلاورباکس و بافت سبز اختصاص یافته که دید را به پایین تراس برای عموم محدود می کند.

تحقیق: الناز امینی