خانه پرنیان

بدین ترتیب طراحان گفتگو در رابطه با با روابط مکانی را آغاز کردند و با توجه به مساحت محدود، طرح مسکونی را به طور مجدد تعریف کردند. ساختار فضایی در ۷۰ درصد بخش عمده فضا با یک پله ۱٫۵ متری در طبقه همکف  تشکیل شده است که به فضاهای عمومی مانند پارکینگ، لابی و فضاهای چند منظوره با پنجره های بزرگ متصل به حیاط جنوبی اختصاص داده شده است.

طبقه دوم از طریق ۲ مسیر قابل دسترسی می باشد. یکی راه پله فلزی در حیاط و دیگری راه پله داخلی آسانسور. راهرو نیز به عنوان ورودی طراحی شده است که تعامل میان ساکنین و فضاها را غنی تر می سازد. آشپزخانه جلوی درب، فضاهای خصوصی در سمت راست و فضاهای عمومی در سمت چپ فضا قرار داده شده اند.

وُید داخلی بالای راهرو نقطه اتصال را در مرکز فضای زندگی ایجاد می کند که فضای خصوصی و عمومی را در خود ادغام می کند. این خود منجر می شود تا قسمت ورودی و اتاق خواب سوم به طور کامل از نور خورشید بهرهمند گردد و در عین حال پتانسیل هایی را برای شبیه سازی یک حیاط نیمه بسته را فراهم آورد.

مناطق خصوصی شامل ۳ اتاق خواب می باشد. اتاق خواب مستر که حریم خصوصی آن از طریق توری های چوبی انعطاف پذیر عمودی ارائه می شود. اتاق خواب پرنیان مانع از دید مستقیم خیابان از طریق عقب نشینی می شود. مناطق عمومی نیز به اتاق نشیمن و سالن پذیرایی اختصاص داده شده است که دارای پنجره های فرانسوی شکلی می باشد که منجر به ورود نور طبیعی به فضای داخلی می شود و امکان همزیستی و گفتگو را بین فضاها، نور روز و همچنین تهویه مناسب را فراهم می آورد. این فضا از طریق راه پله های چوبی به طبقه دوم متصل می شود. در طبقه دوم ما یک تراس را مشاهده می کنیم که یک محیط دنجی را برای ساکنین فراهم می آورد و آن ها  می توانند فعالیت های مختلفی را تجربه کنند.

سطح تاشو در تمام جزئیات پروژه از نما گرفته تا سقف کاذب و دیواره های لابی منعکس شده است. رویکردهای طراحی به طور کلی شامل موارد زیر است:

برای تمرکز در فضای باز، حیاط، کانسپت اصلی و عملکرد آن در ارتباط با فضاهای زندگی. همچنین برای در نظر گرفتن میزان و کیفیت نور روز و نسبت آن به عملکرد فضاها. جهت اندیشیدن به ابعاد و نسبت حیاط. برای مشخص کردن میزان چشم انداز برای فضاهای باز و آسمان . در نهایت جهت مشخص کردن سقف نه تنها به عنوان جدا ساختن ساختمان از آسمان، بلکه به عنوان سطحی بین محیط ساخته شده و آسمان می باشد.