خانه بیسنگ

زمینِ پروژه بیسنگ را ، به خانه تبدیل کردیم تا پسْ را پیش بکشیم ، و حکایت معمارانه را به روایت فضا تبدیل کنیم. فضای باز درونی، نور و پیوستگی ، محور مرکزى روایت شدند و شخصیتها از پلاستیِک ماده و متریال به دینامیک فضا راه یافتند.

دستگاه پله، قهرمان روایت شد و حیاط ، معشوقه اش. معشوقه به بالا گریخت و پله، آجر به آجر، فضاها را گشود تا به آغوشش رسد.کوچه به مرز، مرز به توده ، توده به وید، وید به آستانه پیوست تا خانه ، داستانش را از جز تا کل ، فریاد زند.از آجرهای کات شده ، حفره های باز و بسته ، پخی بادگیروارِ بام و بالکن های رو به آسمانِ بی مشرف تا ویدهای ممتد درونی و بیرونی و گودال باغچه ، همگى داستان خانه بیسنگ را ساختند. معماران سلجوقی در سلطانیه، آجر را از نقش رهانده بودند، شهری نزدیک به خانه ى بیسنگ که از نبودِ سنگ، بیسنگ نشد. از رهایىِ نقش به دیدار آجر شتافت، بى تعارف ، بی اطوار.راوى روایت ، ما نبوده ایم ، بیسنگ ، خود را به درونِ ذهن ما و کارفرما رساند و از آن پس آرام آرام نجوا کرد.

شهرِ معاصر، سرشار از هیاهو، نجوا را نمی شناسد، ولى هنوز نجواست که شهر را خانه مى کند.