چارچوب مفهومی برنامه ريزی پايداری محيط تعالی خواهی عملکرد شبکه سامانه های بومی – انسانی محيط

در طرح مشکلات محیطی شهرها و منطقه های شهری، اکثر برنامه های توسعه محیط که به دنبال تخریب وسیع ساختارهای طبیعی اعمال می شوند، تداخلی بین اصول ساختاری و اصول بهره وری قلمروهای فضایی پدید می آورند که در نهایت هدایت و کنترل عملکردی ساخت های فضایی – اجتماعی در تولید و بازتولید سامانه های پایدار محیطی را عقیم می سازند. با طرح این مساله که شبکه بندی نوین شهرها و منطقه های شهری نوع جدیدی از پراکندگی سیمای سرزمین ها در رابطه با تبدیل محل های اسکان طبیعی به اشکالی مختلف از پایداری سامانه های بومی – انسانی محیط را می طلبد، هدف این مطالعه، ضمن تاکید بر پیوند دانش های طبیعی با دانش های اجتماعی و دانش های مسوول مدیریت منابع سیمای سرزمین، اشاره به حضور دانش های بومی در شناسایی ارجعیت های محلی پاسخگو به مشکلات سیمای سرزمین و تعیین نقش اجتماعی گروه های ذینفع در تعالی خواهی عملکرد شبکه سامانه های بومی – انسانی محیط می باشد. روش انجام این مطالعه، برگرفته از نتایج بررسی های توصیفی – استنتاجی، کتابخانه ای طرح ریزی شده و روش تحلیلی آن استنتاجی – مدلسازی سازماندهی گردیده است. فرضیه تحلیلی آن در راستای «اتحاد بین علم و سیاست محیطی» و بر مبنای «همبستگی بین علوم مختلف محیطی»، درصدد است چارچوبی علمی در ارایه یک برنامه عملی معرفی نماید تا ضمن مشخص نمودن طبیعت میان دانشی – تبادل دانشی مطالعات تغییر بوم شناختی – انسان شناختی سیمای سرزمین ها، مفهوم نوین «تعالی خواهی عملکرد شبکه سامانه های بومی – انسانی محیط» در چارچوب مفهومی «برنامه ریزی پایداری محیط» را معرفی نماید.

(909.1 کیلوبایت) دانلود مقاله