طرح پیشنهادی موسی عزیزی برای هشتمین دوره جایزه معماری میرمیران (معماری و سینما)
اشتراک گذاری
اشتراک در شبکه های اجتماعی :
گزارش خطا
گالری
شرح
اﮔﺮ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﺮﻫﺎ در ﭘﺲ ﺻـﻮرت ﻇﺎﻫﺮی ﺧﻮد ﮐﻪ وﺟﻪ اﻓﺘﺮاق آن ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ، واﺟﺪ ﻣﻌﺎﻧﯽ ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ ﻫﺴـﺘﻨﺪ میﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ، ﻣﺘﻦ ﻫﻨﺮی ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯿﺸﻮد. ﻣﺨﺎﻃﺐ اﺛﺮ ﻫﻨﺮی در ﭘﺲ اوﻟﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﮐﻨﺪو ﮐﺎو ﻣﯽ ﭘﺮدازد، ﺗﺎوﯾﻞ اﺛﺮ ﻣﻌﺎﻧﯽ را آﺷﮑﺎر ﻣﯿﺴـﺎزد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮاﺧﻮر زﺑﺎن ﻣﺸﺘﺮک ﻣﺨﺎﻃﺐ و ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ در ﮐﺎﻟﺒﺪ اﺛﺮ ﻫﻨﺮی ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺎه ﻋﯿﺎن ﻣﯿﺸﻮد. ﻫﻨﺮ در ﻣﻌﻨﺎی ﻋﺎم و ﺳﯿﻨﻤﺎ و ﻣﻌﻤﺎری در ﻣﻌﻨﺎی ﺧﺎص ﺑﯿﺶ از ﺳﺎﯾﺮ ﻫﻨﺮﻫﺎ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺑﺎ ﺣﻀـﻮر اﻧﺴـﺎن و آﻻم و آﻣﺎل آﻧﻬﺎ دارﻧﺪ، درﺗﺠﺮﺑﻪ ﯾﮏ ﻓﻀﺎی ﻣﻌﻤﺎری ﺗﻮﺳﻂ اﻧﺴﺎن ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺶ ﯾﮏ اﺛﺮ ﻫﻨﺮی ﻣﺘﻔﺎوت دﯾﮕﺮ، در ﺣﺎﻻت و زﻣﺎن ﻫﺎی ﻣﺘﻨﻮع اﺣﺴﺎس ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ را ﭘﺪﯾﺪ ﻣﯿﺎورد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺼﯿﺼﻪ ﻣﺸﺘﺮک اﻧﺴﺎﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ رواﯾﺘﮕﺮی و ﺑﯿﺎن اﺣﺴـﺎس و ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﻨﺮی در ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻌﻤﺎری رﯾﺸﻪ ای ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ و اﮐﺘﺸﺎﻓﯽ دارد. ﺻﻮر ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن، ﺣﺎﻻت، ﺣﺲ زﻣﺎن وﺑﺴـﯿﺎری ﺷﺎﺧﺼـﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ در ﮐﻨﺎرﻫﻢ و آﻣﯿﺰش ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﮐﺎﻟﺒﺪی و رواﻧﯽ، ﺑﺮای اﮐﺘﺸﺎف و ﺗﺎوﯾﻞ ﺑﺎزﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻫﻨﺮﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﻋﻨﺎﺻـﺮ ﻧﻤﺎدﯾﻦ ﺧﻮد در آﻣﯿﺨﺘﮕﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻋﺎم ﻣﻌﻤﺎری ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ در ﭘﯽ رواﯾﺖ داﺳـﺘﺎن وﺑﯿﺎن ﻣﻔﻬﻮﻣﯿﺴﺖ. ﻣﻌﻤﺎری در اﯾﻦ اﺛﺮﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮﺑﯿﺎن ﺣﺎﻻت ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﻧﻮر درﭘﯽ اﺟﺮای ﻧﻤﺎﯾﺸـﻨﺎﻣﻪ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﻌﻤﺎری در ﻗﺎﻟﺐ ﻧﻤﻮدی از ﺳﯿﻨﻤﺎ در ﭘﯽ رواﯾﺘﮕﺮﯾﻨﺪ. ﺣﺮﮐﺖ ﺗﺴﻠﺴﻞ وار ﻧﻮر، ﻓﻀﺎی ﺗﺪاﻋﯽ ﮐﻨﻨﺪه ﯾﮏ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﻣﺠﻬﻮل، وﻋﻨﺎﺻﺮی ﭼﻮن درﺧﺖ ﺧﺸـﮑﯿﺪه و ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺴﺘﺮی را ﺑﺮای ﺗﺎوﯾﻞ دو اﻧﺴﺎن ﮐﻪ در اﻧﺘﻈﺎری ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ را ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯿﺪﻫﺪ.
