هارموگاتی: طرح پیشنهادی برای نهمین دوره جایزه معماری میرمیران (معماری بایونیک)
اشتراک گذاری
اشتراک در شبکه های اجتماعی :
گزارش خطا
گالری
شرح
ﻫﺎرﻣﻮﮔﺎتی
سازهﻫﺎی ﺗﺎﺷﻮ و ﻃﺮاﺣﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ داﻧﻪ ﻫﺎی ﮔﺮده
داﻧﻪ ﻫﺎی ﮔﺮده ﭘﺲ از ﺟﺪاﯾﯽ از ﺗﺎج ﮔﻞ ، در ﻣﻌﺮض ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺧﺸﮏ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﺪرت آب ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ ﺑﺮای ﻣﺎﻧﺪﮔﺎری در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ، داﻧﻪ ﻫﺎی ﮔﺮده دارای اﻧﻮاع ﺳﺎزﮔﺎری ﻫﺎی ﻓﯿﺰﯾﻮﻟﻮژﯾﮑﯽ و ﺳـﺎﺧﺘﺎری ﻣﯽ ﺑﺎﺷـﻨﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﮔﺮده در ﺗﺎ ﺷﺪن ﭼﺸﻤﮕﯿﺮﺗﺮﯾﻦ ﺧﺎﺻﯿﺖ اﯾﻦ داﻧﻪ ﻫﺎ در ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﻀﻮر دﯾﺎﻓﺮاﮔﻢ ﻣﺤﻮری در درازای ﮔﺮده ﺑﺮای دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ اﻟﮕﻮی ﺗﺎﺷﻮ، ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ و ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺮﮔﺸـﺖ اﻣﺮی ﺣﯿﺎﺗﯽ در اﯾﺠﺎد اﯾﻦ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ اﺳﺖ. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ ﺳـﺎﺧﺘﺎر ﭘﯿﭽﯿﺪه ی دﯾﻮاره ی ﮔﺮده ﻣﺎﻧﻊ از ﭼﺮﺧﺶ ﭘﻮﺳﺘﻪ در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﯽ ﺷﻮد.
ﺑﻪ ﺗﺎ ﺷـﺪﮔﯽ داﻧﻪ ﻫﺎی ﮔﺮده ﺑﻪ دﻟﯿﻞ از دﺳﺖ ﻧﺪادن آب ﻣﻮﺟﻮد در ﺑﺎﻓﺖ آن ، ﻫﺎرﻣﻮﮔﺎﺗﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. داﻧﻪ ﻫﺎی ﮔﺮده ﭘﺲ از ﺟﺪاﯾﯽ از ﺗﺎج ﮔﻞ ﻣﺎدر ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺸﮑﯽ ﻣﻮﻗﺘﯽ ﻣﯽ روﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻮاد ﺳﻠﻮﻟﯽ ﻣﻮﺟﻮد در ﺧﻮد را زﻧﺪه ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﻧﻪ ی ﮔﺮده وارد ﺑﺴﺘﺮی ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﻣﺮﻃﻮب در ﮔﻠﯽ دﯾﮕﺮ ﺷﻮد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود در ﻓﻀﺎی ﻣﺮﻃﻮب ﺟﺪﯾﺪ داﻧﻪ ی ﮔﺮده ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺟﺬب رﻃﻮﺑﺖ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺮده و ﻓﺮاﯾﻨﺪی در ﺧﻼف ﺟﻬﺖ ﻫﺎرﻣﻮﮔﺎﺗﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. دﯾﺎﻓﺮاﮔﻢ ﻫﺎی ﻣﻮﺟﻮد در ﺳـﻄﺢ ﮔﺮده راه ﻫﺎی اﺻــﻠﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﺗﺒﺎدل را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، ﻫﺎرﻣﻮﮔﺎﺗﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾک راﻫﮑﺎر ﻇﺮﯾﻒ ﺑﺮای دو ﺧﻮاﺳـﺘﻪ ی داﻧﻪ ﻫﺎی ﮔﺮده ﻣﻄﺮح ﺷﻮد، ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﯾﺠﺎد ﻣﺴﯿﺮ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﯿﻦ داﻧﻪ و ﻣﺤﯿﻂ ﭘﯿﺮاﻣﻮﻧﯽ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ﺳﻠﻮل ﻫﺎی ﮔﺮده در زﻣﺎن ﻫﺎی ﺑﺤﺮان.
ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻧﻌﻄﺎف ﭘﺬﯾﺮی داﻧﻪ ﻫﺎی ﮔﺮده در ﺷﺮاﯾﻂ ﭘﯿﺮاﻣﻮﻧﯽ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺑﻬﺮه ﮔﯿﺮی از اﺳﺘﺮاﺗﮋی ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان راﻫﮑﺎری ﻣﻨﺎﺳﺐ در ﺟﻬﺖ ﻣﻌﻤﺎری ﭘﺎﯾﺪار ﻣﻮرد ﺑﻬﺮه ﻗﺮار ﮔﯿﺮد. ﮐﺎﻫﺶ ﺳﻄﺢ ﭘﯿﺮاﻣﻮﻧﯽ در ﺳﺎﺧﺘﺎر ﮔﺮده، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﺮﻓﻨﺪر در روﯾﺎروﯾﯽ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﮔﺮم و ﺧﺸﮏ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳـﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﮐﺎﻫﺶ اﻧﺘﻘﺎل ﺣﺮارﺗﯽ ﺑﯿﻦ ﮔﺮده و ﻣﺤﯿﻂ ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﻣﯽ ﺷﻮد.
