بيان معماری؛ بروز حقيقت معماری در اثر

بیان، فرایند با تحقق یا ظهور یک "بود" درونی است آنگاه که یک واقعیت همچون یک مفهوم، حس یا رابطه در فضای اندیشه ای، احساسی، خیالی، شهودی، آرمانی یا تجربی درون انسان درک، حس، تصور، مشاهده، آرزو یا تجربه می شود. این نوشتار برپایی اثر معماری را عمل تبیین بروز حقیقات معماری می داند. با طرح چیستی بیان و نسبت میان بیان و زبان در این مقاله، قابلیت های بیانی معماری مورد پژوهش قرار گرفته و با طرح موضوع بازخوانی معماری، روش تحلیل آثار برپا شده بر پایه ویژگی بیانگری معماری مورد توجه قرار می گیرد. در عین حال دو مقوله همگرایی و واگرایی در بیان به عنوان دو عامل تعیین کننده در تمایز معماری کهن از معماری نو معرفی می شود. بدین سان معماری از طریق تعریف زندگی که اثر را امکان رخداد آن می نماید، ابراز کننده حقیقت زندگی وابسته به خود می گرد. از این رو نظام صورت بخش معماری می تواند به مثابه دستگاهی زبان گونه، بر وجود ابزارهای بیانی دلالت داشته باشد که تحقق تبیین در اثر را سبب می شوند و به این ترتیب به نظر می آید تحلیل کیفی آثار قدیم معماری را به عنوان متون نگاشته شده با شناخت ماهیت تبیین معمارانه و به واسطه ابزارهای بیانی بتوان ممکن ساخت.

(356.2 کیلوبایت) دانلود مقاله