رويكردی انسانی به شكل دهی فضاهای شهری

شكل دهی به فضاهای شهری متاثر از نگاه طراحان و برنامه ریزان به انسان و جهان است. پس از ارایه تفاوت در ویژگی های "شكل گیری" و "شكل دهی" فضاهای شهری این مقاله این نظریه را ارائه می دهد كه طراحان شهری به شكل دهی و نه شكل گیری فضاهای شهری می پردازند. پس از تحلیل فرایند شكل دهی به فضاهای شهری و با مروری بر ادبیات طراحی شهری معاصر جهان دو رویكرد اصلی در طراحی شهری معاصر تشخیص داده می شود؛‌ رویكردی نخبه گرا و قطعیت نگر و رویكردی نو عملكردی. این مقاله با شناخت ویژگی ها و تحلیل هر یك از دو رویكرد به معرفی ویژگی های آنچه در این مقاله به عنوان رویكردی انسانی به شكل دهی فضاهای شهری، مبتنی بر نگرش نو عملكردی است می پردازد. در قالب رویكرد انسانی به طراحی شهری كه مبتنی بر شناخت انگیرش ها و نیاز های انسانی است دو نگره "انگیزش مبنا" و "فرهنگ مبنا" معرفی و ارائه می گردد. مقاله با تاكید بر ویژگی های نگره انگیزش مبنا به طراحی شهری به عنوان بستر اصلی رویكرد انسانی به شكل دهی فضاهای شهری، اهمیت و نقش فرهنگ را در فرایند شكل گیری و شكل دهی فضاهای شهری نیز مورد تاكید قرار می دهد.

(449.5 کیلوبایت) دانلود مقاله