ضرورت ها و موانع ايجاد شهر هوشمند در ايران

مفهوم شهر هوشمند بر ساختار، سامانه و هويت آبادی هايی دلالت دارد كه فن آوری ارتباطات از دور به آنها حيات می بخشد. در اين مجتمع های زيستی ارتباطات و فعاليت های متداول حقيقی و واقعی عمدتا مجازی می شوند. نتيجتا فرم و فضاها نيز قالب های هندسی، ادراكی و مفهومی جديد پيدا می كنند. كار از دور، خريد از دور، بانكداری الكترونيكی، آموزش و درمان از دور نمونه عملی و مصداق فعاليت هايی هستند كه ضمن فراهم آوردن زمينه آزادی بيشتر وقت مردم و فضاهای شهری سامانه های موجود واحد كلی شهر و عرصه های همگانی را دگرگون می سازند. برنامه ريزان و طراحان شهری نه تنها با مسايل و پديده ها ی جديد ی در فرآيند شهر سازی، به ويژه طراحی محله های مسكونی، شبكه راه ها و مكانهای همگانی، مواجه می شوند، بلكه به سوی مجازی كردن قالب فعاليت فرايند شهر سازي پيش می روند. به كار گيری ساز و كارهای سخت افزاری و نرم افزاری شهر هوشمند برای كشوری چون ايران كه شهرهای آن بين مرحله گذار از الگوهاي سنتی و مدرن و فرامدرن سرگردان هستند، الزامی است. اما زمينه های موجود برای حركت در اين مسير از نا رسايي های زيادی بر خوردار است كه می بايد ضمن رسيدن به يك آگاهی درست از آن، راهكاريابی سنجيده ای را پی گرفتند.

(783.7 کیلوبایت) دانلود مقاله